Argentijnse wijn, steak & rotsen rond Salta - La Rioja - Mendoza

Een lange busrit, incl. weerom een grenscontrole, slingerde ons langs kleurrijke bergwegen Argentinië binnen.

Eerste halte werd Salta waar onze smaakpapillen voor de eerste keer kennis maakten met een malse Argentijnse steak, die net op ons bord paste (even geen sojaburgers ;-)) , doorgespoeld met de lokale wijn. Dit smaakte naar meer!
We maakten ook even tijd om virtueel naar Lokeren te reizen om live het aansnijden van Mathis zijn 2^de verjaardagstaart mee te maken. Leve skype!

In Salta zelf maakten we vooral kennis met een interessant museum die het verhaal vertelt van een vulkaanexpeditie waarbij men 3 door de Inca’s geofferde kindermummies ontdekte. Indrukwekkend om één van die kinderen te zien die precies op elk moment kon ontwaken.

Vanuit deze stad kroop onze Robinson 3 dagen achter het stuur om eens op eigen tempo de omgeving te verkennen: vuurrode canyons, kleurrijke valleien, bomen vol papegaaien, cactuslandschappen & wijnbodega’s.

Volgende busstop werd het zwoelhete La Rioja.

Een temperatuur die tegen de 50C° klom verplichtte ons nog eens een 4-sterrenhotel in te sluipen op zoek naar zwembadafkoeling. En blijkbaar hadden we het niet alleen warm want vanaf 12u ‘s middags is hier geen mens meer op straat te bespeuren en is alles dicht, zelfs de straathonden duiken zuchtend onder de struiken weg. Pas ‘s avonds vullen de straten & terrassen zich weer, in de parkjes zien we tot middernacht kleuters op de paardenmolen – een opvallend verdraaid levensritme door de hitte.
‘s Anderdaags trokken we met 9L water in onze rugzakken richting Talampaya, een natuurpark met nog meer canyons. We dachten daar ons eens goed in ‘t zweet te werken, maar we werden verplicht om de tocht in een aircobusje te maken. Enkele uren later zaten we met 8L water terug de bus op richting La Rioja om weer verder te sporen richting het Zuiden. En maar sleuren met die rugzakken...

Bij aankomst in het rijke Mendoza vulden we onze zakken in de Carrefour (jawel) voor ons kerstdiner op de camping. Zowel op kerstavond als kerstdag werden we culinair verwend door onze barbecue. Voor de rest bestond ons feest vooral uit een plonsje doen, een nieuw flesje openen & ons nog eens inwrijven…
Ook deze streek is gekend voor zijn wijnen, dus konden we niet vertrekken zonder al trappend eens wat bodega’s te gaan inspecteren.

Goed gevuld – burps – zijn we ondertussen weer de grens richting Chili overgestoken.
Deze grenscontrole op meereizend eten was nog strenger & grondiger dan de 1^ste keer en toch zijn de ongewenste teentjes look + de sausjes nog een keer meegesmokkeld. Na ook een gratis campingnachtje, een vals vliegticket voor de douane van Ecuador, kortingen met onze fake studentenkaarten & nog wat sluwe (maar immer sympathieke!) listen was er even een licht Bonnie & Clyde gevoel. Wij zijn hier soms nogal “keirels” ze ;-)

Een droomwereld rond de Chileense grens: Salar Uyuni & Zuid Lipez - San Pedro de Atacama

De 3-daagse tocht van Uyuni (Bolivië) richting Chili overdonderde ons met de schoonste omgeving ooit gezien: van oneindig wit uitgestrekte zoutvlakten met een eenzaam eilandje vol reuzengrote cactussen naar woestijnlandschappen bestrooid met vulkanen, lagunes in alle kleuren vol flamingo’s, rotsformaties en geisers. Het leek soms wel alsof we op een andere planeet zaten. Een unieke belevenis inclusief een overnachting in een zouthotel met een leutige compagnie - leve de droge Britse humor!

In het Chileense San Pedro de Atacama, ten midden van de droogste woestijn ter wereld, konden we eindelijk onze campingaankopen eens van de rugzak halen. Een tentje naast het zwembad met bbq werd ons nestje voor enkele dagen. Van hieruit hebben we de zonsondergang in de maanvallei & de sterrenhemel bewonderd. Hoewel Chili budgettair piekt smaakt dit naar meer!

Maar eerst eens steak & wijn gaan proeven bij de Argentijnse buren …

In de mijnen van Potosi

“En dat we niet meer zullen klagen over ons jobke”.
Dat was toch wel het voornemen waarmee we uit de mijnen van Potosi wandelden of beter gezegd
kropen. Samen met Efrain, die zelf vanaf zijn 13^de de ondergrondse gangen als zijn werkplaats had, bezochten we ‘s morgens de mijnwerkersmarkt om wat souvenirs te kopen voor zijn ex-collega’s: dynamiet, cocabladeren en wat limonade. Na een stevige maaltijd ter plaatse nog even langs de fabriek waar de stenen verwerkt worden tot mineralen en dan licht aan op de helm en de tunnels in.

We ontmoetten daar de mannen die al jaren dagelijks urenlang kappen en sleuren in de ongezonde stofwolken, van ‘s morgens tot ‘s avonds zien ze geen licht wetende dat de lucht die men inademt hun leven inkort tot ongeveer 45-50 jaar. Op vrijdag spoelen ze wel alles even door met 96% pure alcohol - daar zijn jäger & tequila-shotjes niets tegen, ons lijf stond even in brand toen we dit aan ons lippen zetten om hun god te eren.
En toch vertelt Efrain ons dat we geen medelijden moeten hebben, dat dit voor hen hun tweede thuis is mits in Potosi bijna niets anders is dan de mijnen en dat ze goed geld verdienen met hun hard labeur. Alleszins heel opvallend hoe deze arbeiders met humor alle harde omstandigheden weglachen en nooit klagen, zelfs niet als ze weten dat ze ziek zijn - de meeste werken in de mijnen tot ze ervan sterven.
Om nooit te vergeten!

Copacabana - La Paz - Coroico - Sucre: hangmatten & Death Road in Bolivië

Een dikke week terug reden we Bolivië binnen. We strandden aan de andere kant van het Titicacameer in Copacabana voor een 'zen 2-daagse' in ons hutje met zicht op het water. Zalig om eens wat meer privéruimte te hebben en vooral eens puree à la Belge te kunnen maken - en dan dit alles nog eens aangevuld met Toblerone en heerlijk rode Chileense wijn.
Genie-ie-ieten!
Veel meer als eten, lezen & skypen met België & Laos presteerden we hier niet.

Met een proper gewassen inboedel trokken we verder naar La Paz, een drukke stad op 4000m omgeven door besneeuwde bergtoppen. Hier lieten we ons verleiden tot een heuse Alpaca-lama-shopping-marathon. Gelukkig is alles onvoorstelbaar spotgoedkoop in Bolivië!
Met een opgeladen batterij werd het nog eens tijd voor wat actie; ook wij moesten de veelbesproken Death Road wel eens gaan overwinnen. Deze weg heeft zijn naam te danken aan jaarlijks honderden slachtoffers die tot 2006, toen er nog volop 2-richtingsverkeer was op de weg van twee scheten breed, van de kliffen tuimelden. Nu is er sporadisch nog eens iemand onvoorzichtig vroeger beneden dan bedoeld...
Wij dus goed ingepakt op onze stalen ros gesprongen om vanaf een ijskoud besneeuwd landschap op 4700m te bollen tot een zwoel tropisch klimaat. En ja het was weeral vree schoon en nee moeders ‘t was niet te gevaarlijk.

De rust in Copacabana smaakte naar meer dus maakten we van een Robinsonhut in Coroico, een klein dorpje in de tropische death-road-eindbestemming, even onze thuis. De afgeschopte teennagel van onzen Indiana Jones verplichtte ons nog meer tot hangmat- & zwembadtijd.
Voor de liefhebbers van tropische rust, geniet even mee van onze omgeving ginder: draai de chauffage op een 25C° en je computervolume op het luidste, neem vervolgens een vertikale positie aan bij voorkeur met een fris pintje in de hand (hoe groter hoe liever ;-)), druk tenslotte via volgende link op play en droom even weg.....
http://www.youtube.com/watch?v=qOW1QjdnASM


Met de nachtbus gingen we richting Sucre, een witgetint koloniaal bergstadje waar we probleemloos onze rustmodus konden verderzetten want Bolivië betekent goedkoop culinair genieten in een weidse rustige omgeving (met uitzonderging van La Paz)....

En hoera, want elk adresje heeft hier hangmatten - want hangend zijn wij die nie werken ;-)

Puno & het Titicacameer - de laatste Peruhalte

Puno ligt aan het hoogste meer ter wereld, het Titicacameer op zo’n 4000m.
Hier namen we een bootje met als eerste stop de drijvende Uroseilanden. Deze tussenstop leek eerder op een rieten poppenkast, met de nodige kraampjes hoewel achter de schermen van deze toeristenshow het leven ook nog wel heel primitief & kleurrijk is. Gelukkig vaarden we nog een 3-tal uur verder tot het haventje van Amantani waar we bij aankomst werden ondergebracht bij Esmeralda & haar familie. In haar Bokrijkachtig keuken-eetplaats-livingske van 3 op 5m genoten we van gezellige onderonsjes in ons beste Spaans, met gerechten gemaakt van enkele basisingrediënten (geen witloof-hespenrollekes à la Karin, maar toch ook lekker) & een fluitconcert van de jongste des huizes.

De oudste zoon nam ons, gekleed op z’n paasbest, mee naar de 2 tempels van het eilandje om van daaruit de zonsondergang te bewonderen. Eenmaal de lichtgevende bol verdwenen was achter het meer en de bergen, bleef er nog een schilderij vol vuur achter aan de horizon. De temperatuur zakte van een 25-graden tot nog een 5-tal maar we werden stil van dit schouwspel en bleven toch nog wat kijken…. Voor we het goed en wel beseften stonden we, na het avondeten in de lokale parochiezaal gezegend in de lokale dresscode, te dansen op de tonen van een plaatselijk groepje. We trakteerden de kinderen van het gezin op een cola en terwijl wij een grote teug namen verstopten zij hun flesje zorgvuldig onder hun trui om ooit eens op te drinken maar vooral spaarzaam mee om te gaan. Heel leerrijk weeral om eens te zien hoe sommigen leven!

Na ons afscheid ‘s anderdaags nog een tussenstop op het eiland Taquile en terug met het bootje richting Puno. Dit was een schone afsluiter van Peru, het land dat ons verschillende keren kriebels heeft bezorgd!

Cuzco: de inca's achterna

De eerste dagen Cuzco hadden alles weg van een citytripje: wat nieuwsgierig rondslenteren in de kasseistraatjes & rond de gezellige pleinen, snuisteren in de winkeltjes, uitgebreid lunchen… Deze gezellige stad leende er zich dan ook perfect voor!
In Cuzco merkten we even de eerste sporen van het regenseizoen = bewolking + onweer met gietende regen, donder, bliksem en hagel + uren stralende zon op 1 dag door elkaar geklutst.

Van daaruit trokken we de Inca’s achterna in de Heilige Vallei.
In de Salinas de Maras ontdekten we een ingenieus systeem van meer dan 2000 baden waar de lokale bevolking zout uithaalde, allemaal afkomstig van een klein waterstraaltje uit de bergen. Op de verschillende Incaruïnes van Moray, Pisac & Ollantaytambo begon het ons helemaal op te vallen dat die indianen speelden met de wetenschap. Dit volkje ging heel ingenieus om met reuzengrote stenen, toverden in hun bouwwerken met het zonlicht, bouwden intelligente vegetatiesystemen in terrasvorm en verwerken allerlei symbolen in hun constructies. Geen ezels die mannen!

De Heilige Vallei was de ideale voorbereiding voor de uiteindelijke kers op de incataart: Machu Picchu.
Voor dit bezoek verplichtten we onszelf tot een vroege ochtendshift; om 4u bed uit om de toeristenstroom voor te zijn. Als één van de eerste bezoekers betraden we om 6u deze magische Incastad, omgeven door een prachtig stukje Andes. Bij aankomst zat MP nog verstopt in de wolken. We dwaalden wat door de stenen constructies en zagen in een muisstille omgeving steeds meer van dit wereldwonder. Om 7u waren we bij de 200 gelukkigen die de Wayna Picchu, de berg die op elke postkaart achter MP blinkt, op mochten. Een steile trappenklim bracht ons tot boven de wolken voor een hemels zicht op de oude stad – zucht. Beetje bij beetje werd de ganse stad ontsluierd. Het zicht daarboven maakte alles nog magischer.
Daarna wandelden we nog uren rond in de site, om tenslotte onszelf nog eens te verwennen met een heerlijk etentje - zalmforel met chocomoussedessert; de ideale afsluiter van dit gebeuren!

‘s Avonds terug de trein & bus op richting Cuzco vanwaar we verdertrokken naar de laatste Peruhalte.

(Ter info de diarreestand: 3-3. Gelukkig spelen we nog steeds 1-dagsmatchen gecoacht door de Immodium. Steven deed een inhaalbeweging net voor het vertrek naar TitiKAKA. Nick & Leen: er moet ginder toch iets in de lucht hangen ;)

Arequipa - Colca Canyon

Hola chicos & chicas,

Hier alles nog muy bien. Ondertussen begint het reizen echt wel een levensritme te worden waar we nog lang niet van af willen. Terwijl we genieten van het moment, zijn we nog aan het nagenieten van al het meegemaakte en kijken we al uit naar het volgende.
Met veel plezier delen we steeds een samenvatting van onze avonturen maar in werkelijkheid ervaren we hier zoveel meer, maar laat ons nog een poging doen om de voorbijgaande dagen te schetsen…

Enkele dagen terug kwamen we aan in Arequipa. (vraag ons niet wanneer, want we weten hier zelden welke dag het is). We slenterden wat rond het Plaza de Armas, een plein dat blijkbaar elke Zuid-Amerikaanse stad of dorp heeft. Daarna bezochten we op aanraden van onze reisgids een klooster dat gezien de inkomstprijs wel hoge verwachtingen schiep ->30 soles entree pp. (= 8 euro) staat dan ondertussen ook voor één overnachting in een tweepersoonskamer, of een menu voor 2 personen…
Wat ontgoocheld dropen we af naar ’t café voor de voetbalmatch Peru-Ecuador.

De volgende dag trokken we naar ‘s werelds diepste canyon: de Colca Canyon. Na een lange bergbusrit, met cocathee-pauze, daalden we af tot diep in de canyon. ‘s Anderdaags ontdekten we het lokale leven en na een frisse duik in een paradijselijk zwembadje gevuld door de waterval, begonnen we aan een stevige klim terug omhoog. De kuiten & billen trillen nog van het 3-tal uur benenwerk! Gelukkig maakten de berglandschappen rondom ons alles goed.

De laatste dag van deze 3-daagse trip mochten we echt toeristje spelen: busje in & uit voor een foto, even een overvliegende condor spotten, à volonté buffet eten met live bandje op de achtergrond, chillen in de hotsprings… Het spectaculaire 20 min. durende gevecht tussen 2 wilde stieren voor ons busje maakte dan toch van deze dag nog iets avontuurlijk.

Check: http://www.youtube.com/watch?v=E8E_N4PbaIs

http://www.youtube.com/watch?v=-Nb2FomJ0Po

Daarna met de bus naar Cuzco, normaal gezien voor een korte nachtrit van een 9-tal uur maar de sneeuw hoog in de bergen maakte er 20 uur van. Gisteravond in Cuzco gearriveerd, later meer over onze avonturen hier.

In de zandbak spelen van Pisco-Paracas-Huacachina-Nazca

Vanuit de drukte in Lima kwamen we terecht in de “doodse” omgeving van Pisco. Dit stadje werd in 2007 verwoest door een aardbeving  wat toch wel een vreemd sfeertje gaf.
 Van hieruit deden we nog een kleine “galapagos stuiptrekking” naar de Ballestas eilanden, ofterwel enkele rotsformaties in zee boordevol pelikanen, pinguins (juij, want hier kwamen we voor!), andere vogels en jawel…ook de welriekende zeeleeuwen waren present.  Ongelofelijk hoeveel vogels er zich verzamelden op de rotsen; het zicht was indrukwekkend – de geur bedwelmend.

Daarna stond een eerste kennismaking met de zandbak van Peru op het programma. In Paracas  zagen we zowel woestijnpanorama’s als indrukwekkende kliffen met beneden surfende dolfijnen tussen de golven…

’s Avonds reden we met onze Pisco-gastvrouw Maritere, tevens een geslepen zakenvrouw die goed boert dankzij de toeristen, richting Huacachina.  Pas toen de zon ‘s anderdaags weer op was ontdekten we de lagune waarin we waren terechtgekomen.  Schoon!
Na wat geluilekker aan het zwembad van de buren kropen we de buggy in voor een toertje in de kilometerslange uitgestrekte zandduinen.  Prachtige uitzichten en kriebels in de buik van de topsnelheden & de afdalingen die deze 4-wieler presteerde.  Nog meer kriebels kregen we met een plank onder ons lijf om de torenhoge & steile duinen af te schuiven.

 

Met een voldaan gevoel trokken we door nog meer schone zandtaferelen richting Nazca, bekend van “de Nazca lijnen”.  In de pre-Incatijd maakten men tekeningen in de woestijnvlaktes ter ere van de goden, dit is alleszins 1 vd meest geloofwaardige theoriën.  Met een kleine cessna vlogen we boven de verschillende lijnen op zoek naar de gekende symbolen.  Een unieke ervaring zo’n vlucht!  Steven kreeg er klamme handjes van en onze stoere Engelse medepassagier offerde spontaan wat maaginhoud.

Gepakt en gezakt klaar voor een nachtelijke bustrip naar ons volgend station: Arequipa.