Vanuit Kuala Lumpur ging het richting Manila, Filipijnen.

Om het 8ste wereldwonder daar te gaan bewonderen (in Azië noemen ze wel verdacht veel 'het 8ste wereldwonder' maar soit, wij toch getriggerd) moesten we er wat voor over hebben:
de dag voordien om 6u opgestaan om te vliegen en in KL om 4u uit bed voor de tweede vlucht - geland en 5u de bus in - stoppen, iets eten en de nachtbus op - aankomen, douchen en direct mee op dagtocht naar de rijstterrassen - volgende dag om 6u eruit 2u jeepney (lokale retro jeep-buskruising) in en overstappen in aircoloze 10 uren busrit.
‘t Zware leven van een reiziger dus ;-) maar gelukkig waren de rijstterrassen wel de moeite.
Vandaar ging het langs Manila naar Donsol, waar men vroeger jaagde op de whale sharks maar de vissers van toen zijn zo slim geweest om er een toeristische attractie van te maken.
De grootste vis van de zee die wouden wij, gebeten door het walvisvirus, ook wel eens zien. De eerste dag geen chance; 2 boottochten van telkens 3u leverden enkel een dolfijn op. We begonnen onszelf al te troosten 'we kunnen niet altijd geluk hebben hé, 't is altijd al allemaal meegevallen'.

Voor onze laatste boottocht de volgende dag namen we alle geluksbrengers mee: de heilige medaillekes van moeder, de gelukspopkes van de vrienden, de sleutelhangers van de kids, de scoobidoo van Noor en jawel.... menig schietgebedjes later werd de 3de keer de goede keer! Al na een half uur mochten we plaatsnemen op de rand van de bangka en 'Go!'. Woooow - een 7 meterlange vis walste onder ons door, wel 10 minuten zwommen we erboven. Helemaal euforisch, ontroerd en overdonderd door zo'n zicht mochten we korte tijd daarna weer het water in voor een gelijkaardig spektakel. En de derde keer was het helemaal prijs, na de zoveelste 'Go!' sprongen we het water in en botsten we bijna tegen de zeereus die net onder het watervlak op ons af kwam gezwommen (waarschijnlijk die tenen van Steven geroken), echt megasuperformidastich-ongelofelijk. We zwommen er een heel tijd naast en hadden hem zo kunnen aanraken wat natuurlijk niet mag.
Klopt, heel leuk is het niet voor die vissen dat er zo af en toe snorkelaars rond hem gaan hangen - maar toch beter dan al die slachtpartijen uit het verleden. En wij zullen het zwemmen met deze butandings nooit of te nimmer nog vergeten, de adrenaline kickt nog steeds!
'Whale sharks zien' schrappen we dus ook weer van ons lijstje en met een smile tot ons achter ons oren bussen we 14u terug naar Manila.