Zzzoef… en vanuit een fris winderig Ushuaïa stonden we plots in het zwoelhete Buenos Aires. Onderweg naar de hostel barstte een ferm warmte-onweer los dat tegelijk al een welkomme verfrissing was in deze 9-miljoen-inwoners-stad (geleerd van onze leraar/taxichauffeur).

Meneertje “India ambassade” vertelde ons de eerste dag dat we een week geduld moesten hebben voor onze visa – “Why didn’t you arrange this in Belgium?” – tja, why?....
Waarmee slijt een mens dan de tijd in een stad als deze? Ronddwalen in de drukke straten met z’n marktjes & snuisterwinkeltjes, terrasjes & cafétjes doen, het graf van Evita Perron gaan bekijken, wat tangopasjes leren & bekijken, eens bij de kapper langsgaan en steak eten, en ook choripan & pancho’s & milanesa…. ‘t wordt eigenlijk hoogtijd dat we op de Aziatische eetcultuur overschakelen want Steven z’n broek ploft steeds open & die van Kim zijn gewoon opengescheurd.
Ah ja, en pizza hebben we ook gegeten – in het Boca Juniors’ supporterscafé net voor we het stadium betraden voor een match ter ere van de afscheidnemende speler Palermo. Nog nooit zo’n uitzinnige voetbalmenigte & mafkezen gezien die non-stop tot het einde sprongen, zongen & riepen. “Muchas gracias Palermo, muchas gracias Palermo, muchas gracias Pa-ler-mooooo!”

http://www.youtube.com/watch?v=v69gdT7lTxc

We ontsnapten even aan de Argentijnse mierennest door een oversteek te doen naar Uruguay; het land waar iedereen overal & altijd mate drinkt! Hier konden we gelukkig toch even met onze luie kont op het strandzand liggen.

En na een weekje wachten werd de norse ambassadeur van India toch nog onze vriend die glimlachend een stickertje in ons paspoortboekje kleefde.
Zo konden wij op onze laatste Zuid-Amerikaanse nachtbus stappen…