Vanuit de drukte in Lima kwamen we terecht in de “doodse” omgeving van Pisco. Dit stadje werd in 2007 verwoest door een aardbeving  wat toch wel een vreemd sfeertje gaf.
 Van hieruit deden we nog een kleine “galapagos stuiptrekking” naar de Ballestas eilanden, ofterwel enkele rotsformaties in zee boordevol pelikanen, pinguins (juij, want hier kwamen we voor!), andere vogels en jawel…ook de welriekende zeeleeuwen waren present.  Ongelofelijk hoeveel vogels er zich verzamelden op de rotsen; het zicht was indrukwekkend – de geur bedwelmend.

’s Avonds reden we met onze Pisco-gastvrouw Maritere, tevens een geslepen zakenvrouw die goed boert dankzij de toeristen, richting Huacachina.  Pas toen de zon ‘s anderdaags weer op was ontdekten we de lagune waarin we waren terechtgekomen.  Schoon!
Na wat geluilekker aan het zwembad van de buren kropen we de buggy in voor een toertje in de kilometerslange uitgestrekte zandduinen.  Prachtige uitzichten en kriebels in de buik van de topsnelheden & de afdalingen die deze 4-wieler presteerde.  Nog meer kriebels kregen we met een plank onder ons lijf om de torenhoge & steile duinen af te schuiven.

Met een voldaan gevoel trokken we door nog meer schone zandtaferelen richting Nazca, bekend van “de Nazca lijnen”.  In de pre-Incatijd maakten men tekeningen in de woestijnvlaktes ter ere van de goden, dit is alleszins 1 vd meest geloofwaardige theoriën.  Met een kleine cessna vlogen we boven de verschillende lijnen op zoek naar de gekende symbolen.  Een unieke ervaring zo’n vlucht!  Steven kreeg er klamme handjes van en onze stoere Engelse medepassagier offerde spontaan wat maaginhoud.

Gepakt en gezakt klaar voor een nachtelijke bustrip naar ons volgend station: Arequipa.